La Belle et la Bête

Il était une fois, dans un monde pas si lointain qu’il n’y parait, une princesse qui attendait sans trop y croire son prince charmant. Elle était belle, splendide serait d’ailleurs plus approprié, trais fins, formes avantageuses et d’une grâce naturelle qui rendait sa démarche altière.Mais, où résidait donc le problème ? Elle n’était pas sotte non plus, loin de là ! Elle éblouissait dans les discussions d’une intelligence et d’une culture éveillées, incisives, voir même cruelles. Peut-être avait-elle trop élaboré son armure de mégalomanie quelque peut virulente mais cela ne pouvait en être la raison !

Par certains côtés bien sur, on aurait pu la croire à l’abri du besoin. Ses victimes se contaient au nombre de dizaines, tous ces malandrins qui avaient cru à une pauvre jeune fille éplorée et qui, pour finir, s’étaient retrouvés simples proies entre ses griffes. Ils avaient cru être les vainqueurs mais s’étaient tous trompés. C’était elle qui se servait des hommes, et à sa guise, distribuant la faveur à l’un ou à l’autre de partager sa couche en fonction de ses humeurs et de ses envies.Mais en réalité, elle était seule, de cette solitude unique que l’on ne peut qu’attendre au point de lassitude dans le pouvoir, et elle y était arrivée depuis un moment.

Enfant elle y croyait pourtant, au prince charmant. Le terrible Syndrome Disney avait sur elle aussi frappé. Evidement, elle les connaissait par cœur, tous ces chants de soprano suraigus de l’industrie animée, et même la partie des petits animaux tout mignons, c’est pour dire ! Mais ça n’avait pas marché comme prévu.







Bien sur, il y en avait déjà eu déjà quelques pour se présenter comme prétendants au titre, mais elle ne s’y trompait plus. Elle y avait répertorié calmement et patiemment les salops, les cons, les cintrés et les ringards, auxquels elle avait malgré tout finit par s’habituer, attendant toujours le vrai quelque part au plus profond d’elle même.

Il y avait pire aussi, les trop bien, ceux qu’on n’ose approcher, qu’on ne mérite pas car, si on cède à la tentation, ils finisse toujours par se caser dans une des catégories déjà mentionnées. Ceux là avec ceux qui n’osent pas approcher non plus pour les mêmes raisons.

Alors, elle attendait, rêvait doucement à l’arriver de ce retardataire multirécidiviste purement chimérique, inexistant parce qu’elle avait du le tuer depuis bien longtemps celui-là, à ce point versée dans la désillusion et le désenchaînement qu’elle en était devenue la Bête.





Résumé :

Reconnu comme un grand chef-d'œuvre, le 30ème long-métrage de Walt Disney est un dessin animé somptueux. Un jour, un prince égoïste et coléreux refusa l'hospitalité à une vieille miséreuse, sans savoir qu'il s'agissait d'une fée. Pour le punir, celle-ci le transforma en une bête hideuse et lui laissa une rose. Pour retrouver son apparence première, il devait, avant que la fleur ne soit flétrie, rencontrer une jeune fille qui accepte de l'épouser. Dans un charmant village à quelques lieues de là, Belle s'occupe de son père Maurice, un pittoresque inventeur. Passionnée de lecture et très mûre pour son âge, elle repousse les avances de Gaston, le séducteur local. En allant apporter sa dernière invention à la ville voisine, Maurice s'égare dans la forêt et se réfugie dans le château de la Bête, qui le fait prisonnier. Venue chercher son père, Belle accepte de prendre sa place. Elle fait la connaissance de ses anciens serviteurs transformés en objets animés : Madame Samovar, la théière-gouvernante et son fils Zip, tasse à thé ébréchée ; Lumière, le chandelier-maître d'hôtel ; Big Ben, la pendulette-majordome... Au village, Maurice raconte son aventure chez la Bête, ce qui donne à Gaston l'idée de le faire interner comme fou. Belle s'échappe en pleine tempête de neige. Les loups l'encerclent et s'apprêtent à la dévorer, lorsque la Bête surgit et la défend vaillamment. Belle ramène son hôte blessé au château et le soigne avec dévouement. Peu à peu, elle découvre sous son apparence terrifiante une âme tendre et généreuse. La Bête accepte qu'elle le quitte pour sauver Maurice des manigances de Gaston. Celui-ci convainc les villageois d'attaquer le château et de tuer le monstre. Victime de sa traîtrise, l'infâme bellâtre fait une chute mortelle ; mais la Bête est touchée à mort. Recueillant son dernier soupir, Belle lui dit qu'elle l'aime, ce qui suffit à rompre la malédiction et à ramener à la vie le beau Prince.





Opinion :

Ce film est l'égal des tous premiers films produits par le studio. Avec lui, les studios Disney entre dans un nouvel âge d'or déjà amorcé avec la production de la Petite Sirène. Cette adaptation d'un conte de fées touche beaucoup plus le public que Cendrillon ou Blanche-neige par la force des sentiments présents dans ce film. Esthétiquement et scénaristiquement le film atteint une qualité quasiment irréprochable qui frôle la perfection. Dans ce film tout est très abouti et confine à l'exceptionnel. Il en ressort donc une œuvre profondément mature et intemporelle. Ce chef-d'œuvre de l'animation est donc un film à ne surtout pas manquer ! Il a su toucher les cœurs comme aucun film ne l'avait fait auparavant : il a été et reste encore le seul dessin animé nominé à l'Oscar du meilleur film.




Récompenses obtenues :

Gagnant du Los Angeles Film Critics Association Award dans la catégorie meilleur film d'animation (1991).

Gagnant du National Board of Review Award dans la catégorie meilleur film d'animation (1991).

Gagnant de l'Oscar de la meilleure musique (1992).

Gagnant de l'Oscar de la meilleure chanson pour "Beauty and the Beast" (1992).

Gagnant du Golden Globe du meilleur film (1992).

Gagnant du Golden Globe de la meilleure musique (1992).

Gagnant du Golden Globe de la meilleure chanson pour "Beauty and the Beast" (1992).

Gagnant du Golden Screen (1993).

Gagnant du Grammy Award de la meilleure musique (1993).

Gagnant du Grammy Award de la meilleure chanson pour "Beauty and the Beast" (1993).

Le pays de Salbertrand

Le pays de Salbertrand a appartenu au Dauphiné et à la France jusq’au passage aux Savoia en 1713.L’église de la Parroisse est dediée à Saint Jean Baptiste et elle date autour du XIV-XV siécle et ses frésques représentent surement la part la plus importante du Pays. Dans le centre du pays on peut admirer plusieures fontaines en pierre et dans la place S,Rocco il y a une très belle fontaine du 1524 Les anciens hameaux qui entourent Salbertrand représentent parfaitement l’architécture montaine de la Vallée, en bois et pierre. Dans l’Ecomusée Colombano Romean on trouve les témoignages du travail et des anciennes traditions: la cave de pierres, l’ancien moulin, la charbonnière et un ancien four.

Les Choristes

Ce qui suit dévoile des moments clés de l’intrigue.

À notre époque, le chef d'orchestre Pierre Morhange apprend la mort de sa mère. Après l'enterrement, il reçoit la visite inattendue d'un de ses anciens camarades de classe, Pépinot, qu'il n'a pas revu depuis une cinquantaine d'années. Ce dernier lui apporte le journal de leur surveillant, Clément Mathieu.

En 1949, Clément Mathieu est un professeur de musique au chômage. Il accepte un emploi de surveillant dans un internat, le « Fond de l'Étang », où sont placés des garçons difficiles. Rachin, le directeur, fait régner une discipline de fer et son mot d'ordre est : « Action, réaction ! ». Dès qu'un élève commet une faute, il est puni sans pitié. Devant sanctionner dès son arrivée celui qui a piégé la porte de l'infirmerie et blessé l'homme à tout faire, Mathieu se rend compte que les enfants ont davantage besoin de compréhension et de liberté. Il parvient à obtenir l'autorisation du directeur de former une chorale à partir de sa classe.

L'histoire va être l'occasion de confronter deux visions de cette école : le directeur qui veut de la discipline et Mathieu qui cherche par la chorale à donner un but aux enfants. Mathieu échouera avec Mondain, un jeune confié à l'internat par un psychiatre, et que Rachin accusera à tort du vol d'une grosse somme d'argent appartenant à l'établissement et renverra.

Cependant, le directeur doit composer avec ses bienfaiteurs, dont une comtesse qui participe au financement du pensionnat. Elle a entendu parler de la chorale et souhaite l'entendre avec ses amis. Mathieu va ainsi pouvoir montrer la réussite, notamment faire entendre la voix de Morhange, un garçon renfermé et buté face aux adultes, mais talentueux vocalement.

Alors que le directeur est près de recevoir tous les honneurs dont Mathieu est seul responsable avec les enfants, au début de l'été, un incendie ravage une partie de l'internat (on comprend, en voyant Mondain roder dans les parages avec sa cigarette, que c'est lui qui est l'origine du sinistre).

Heureusement, les enfants n'étaient pas dans l'internat lors de cet incendie. Mais le directeur cherchant la moindre occasion pour se débarrasser de Mathieu, il le renvoie sur le champ. Le surveillant quitte alors l'école, pensant que les enfants ne penseront plus à lui, mais reçoit de la fenêtre de sa classe une pluie d'avions en papiers sur lesquels les élèves expriment leurs remerciements et lui souhaitent une bonne vie.

Dauphin

Le dauphin (du grec ancien δελφίς / delphís, « esprit de la mer », peut-être dérivé de δελφὐς / delphús, « utérus ») est un mammifère marin et fluvial appartenant à l'ordre des cétacés.

Le dauphin désigne en français les cétacés à dents (odontocètes) de moins de cinq mètres généralement dotés d'un rostre long :L'espèce la plus commune et familière de dauphins, que l'on trouve en majorité dans les delphinariums, est le grand dauphin (tursiops truncatus).

De nombreuses espèces de la famille des Delphinidés qui inclut aussi les orques.Les Delphinoïdes et les dauphins d'eau douce vivant dans les fleuves d'Asie ou d'Amérique du Sud dont la sous la famille des platanistoïdes.

D'autres animaux marins sont parfois appelés incorrectement « dauphins » comme des cétacés au rostre court ou à peine existant tels que le narval et le béluga, deux animaux plus grands que les dauphins classiques, ainsi que les marsouins qui sont eux beaucoup plus petits.

On prête souvent au dauphin un caractère social, mais certaines espèces sont solitaires. Ces animaux sont populaires car certaines de ces espèces se laissent approcher par l'homme et se montrent affectueuses. Certains dauphins sont connus pour avoir sauvé des hommes.

Harry Potter à l'école des sorciers

Résumé

A la suite de la mort étrange de ses parents, le bébé Harry Potter est amené en moto volante par le géant Hagrid devant la maison des Dursley, son oncle et sa tante..

Deux mystérieux personnages rôdent aux abords de Privet Drive : le professeur Albus Dumbledore et le professeur Minerva Mac Gonagall qui était apparu quelques minutes auparavant sous la forme d'un chat.

Les jours précédents des phénomènes bizarres ont été constatés : des vols de hiboux en plein jour, des pluies d'étoiles filantes... De plus, on a vu en ville d'étranges personnages vêtus de grandes capes violettes.

Harry Potter grandit. Il est malheureux chez son oncle et sa tante qui ne l'aiment pas. Il est tyrannisé par Dudley, le fils infect des Dursley, et sa bande dont le jeu favori est la chasse au Harry.

Dix années passent...

Le jour de ses 11 ans, Harry apprend de la bouche du géant Hagrid venu le récupérer auprès de la famille Dursley qu'il est le fils de sorciers tués par le représentant des forces du Mal, le terrible Voldemort, le jour de Halloween.

Voldemort a également essayé de tuer Harry, âgé de 1 an, mais il n'a pas réussi dans son entreprise. Seul Harry a pu résister au mauvais sort lancé contre la famille Potter. L'éclair sur le front n'est pas une blessure ordinaire : elle est le résultat du combat entre Voldemort et Harry. Cette blessure en forme d'éclair est le signe vivant de l'échec de Voldemort.

Enfin Harry peut partir au collège de Poudlard, l'école des sorciers. Il prend le train magique à la gare de King's Cross sur la voie 9 3/4, une voie que seuls les sorciers sont capables d'emprunter.

Bien qu'au collège de Poudlard la discipline soit très stricte, on y apprend des choses passionnantes : le pilotage des balais de sorcier, le jeu de quidditch, etc. Harry se révèle un sorcier très doué. Il se fait des amis : Ron et Hermione. Mais il doit également affronter le terrible Voldemort qui est de retour...

La première année, à Poudlard se termine... Harry retourne chez Les Dursley pour les vacances d'été, mais ce n'est plus le petit garçon qui se laissait battre par son cousin Dudley :

" Je crois que je vais bien m'amuser avec Dudley cet été..." dit Harry à la fin du livre.

Mother's Day

History

Different countries celebrate Mother's Day on various days of the year because the day has a number of different origins. One school of thought claims this day emerged from a custom of mother worship in ancient Greece. Mother worship — which kept a festival to Cybele, a great mother of Greek gods, the wife of Cronus; was held around the Vernal Equinox around Asia Minor and eventually in Rome itself from the Ides of March (March 15) to March 18. The ancient Romans also had another holiday, Matronalia, that was dedicated to Juno, though mothers were usually given gifts on this day. In some countries the Mother's Day began not as a celebration for individual mothers but rather for Christians to remember the mother church.[citation needed]

Mothering Sunday in Ireland & BritainMain article: Mothering SundayMothering Sunday, commonly called "Mothers' Day" in the United Kingdom and Ireland, has no direct connection to the American practice. It falls on the fourth Sunday of Lent (exactly three weeks before Easter Sunday). It is believed to have originated from the 16th century Christian practice of visiting one's mother church annually, which meant that most mothers would be reunited with their children on this day. Most historians believe that young apprentices and young women in servitude were released by their masters that weekend in order to visit their families.[1] As a result of secularisation, it is now principally used to celebrate and give thanks for mothers, although it is still recognised in the historical sense by some churches, with attention paid to Mary the mother of Jesus as well as the traditional concept 'Mother Church'.

Mother's Day in the United States

In the United States, Mother's Day was loosely inspired by the British Holiday and was imported by social activist Julia Ward Howe after the American Civil War. However, it was intended as a call to unite women against war. In 1870, she wrote the Mother's Day Proclamation.

Julia Ward Howe wrote the Mother's Day Proclamation, as a call for peace and disarmament. Howe failed in her attempt to get formal recognition of a Mother's Day for Peace. Her idea was influenced by Ann Jarvis, a young Appalachian homemaker who, starting in 1858, had attempted to improve sanitation through what she called Mothers' Work Days. She organized women throughout the Civil War to work for better sanitary conditions for both sides, and in 1868 she began work to reconcile Union and Confederate neighbors. In parts of the United States it is customary to plant tomatoes outdoors after mother's day (and not before.)

When Jarvis died in 1907, her daughter, named Anna Jarvis, started the crusade to found a memorial day for women. The first such Mother's Day was celebrated in Grafton, West Virginia, on May 10, 1908, in the church where the elder Ann Jarvis had taught Sunday School. Grafton is the home to the International Mother's Day Shrine. From there, the custom caught on — spreading eventually to 45 states. The holiday was declared officially by some states beginning in 1912. In 1914 President Woodrow Wilson declared the first national Mother's Day, as a day for American citizens to show the flag in honor of those mothers whose sons had died in war (with specific reference to The Great War, now known as World War I).

Nine years after the first official Mother's Day holiday, commercialization of the U.S. holiday became so rampant that Anna Jarvis herself became a major opponent of what the holiday had become. Mother's Day continues to this day to be one of the most commercially successful U.S. holidays. According to the National Restaurant Association, Mother's Day is now the most popular day of the year to dine out at a restaurant in the United States.

Mother's Days in various parts of the world

In most countries, Mother's Day is a new concept copied from western civilization. In many African countries, the idea of one Mother's Day has its origins in copying the British concept, although there are many festivals and events celebrating mothers within the many diverse cultures on the African continent that have been there centuries before the colonials arrived. In most of East Asia, Mother's Day is a heavily marketed and commercialized concept copied straight from Mother's Day in the USA.

Mother's Day is celebrated on different days throughout the world. Examining the trends in Google searches for the term "mothers day" shows two major blips, the smaller one on the fourth Sunday in Lent, and the larger one on the second Sunday in May.[2]

Note: The definition used in the following table allows "Womens day" to be treated the same as "Mothers Day".

Biographies

Frédéric François CHOPIN





Compositeur et pianiste polonais d’origine française né près de Varsovie en 1810, décédé à Paris en 1849, Chopin est le fils d’un français Nicolas Chopin et de la Dame d’honneur de la Comtesse Sharbeck.


Il s’affirme très vite comme un enfant prodige. De 1826 à 1829 il compose déjà des œuvres majeures comme les Valses, les Mazurkas, des Nocturnes... Il quitte la Pologne en 1830 et s’installe à Paris. Soutenu par ses amis Liszt et Berlioz, il fut adopté par la haute société parisienne. Là il compose des Impromptus, des Polonaises, des Etudes, des Valses.


Sa rencontre avec George Sand allait durant 10 années l’arracher à la vie tumultueuse de Paris, mais n’empêchera pas les attaques de la maladie, une phtisie laryngée qui le consume peu à peu. Il en meurt en 1849.

เฟรเดริก ฟรองซัวส์ โชแปง (โปแลนด์: Fryderyk Franciszek Chopin, บางครั้งสะกดว่า Szopen; ฝรั่งเศส: Frédéric François Chopin) เป็นคีตกวีชาวโปแลนด์เกิดเมื่อวันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2353 (ค.ศ. 1810) เสียชีวิตเมื่อวันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2392 (ค.ศ. 1849) จากวัณโรคที่ส่งผลต่อระบบทางเดินหายใจ ชื่อที่บิดามารดาของเขาตั้งให้คือ Fryderyk Franciszek Chopin ต่อมาได้หันมาใช้ชื่อแบบฝรั่งเศสเมื่อเขาได้ตัดสินใจจากประเทศบ้านเกิดเป็นการถาวรเพื่อมุ่งหน้าสู่กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส

ประวัติ

โชแปงเกิดเมื่อวันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2353 (ตามบันทึกของสังฆมณฑลบอกว่าเป็นวันที่ 22 กุมภาพันธ์) ที่เมือง เซลาโซวา โวลาซึ่ง ตั้งอยู่ตอนกลางของประเทศโปแลนด์ บิดาของโชแปงเป็นชาวฝรั่งเศสโดยกำเนิด พื้นเพมาจากเมืองมารังวิลล์-ซูร์-มาดง (Marainville-sur-Madon) ในแคว้นลอแรนน์ มารดาเป็นชาวโปแลนด์ โชแปงเริ่มเรียนดนตรีตั้งแต่อายุหกขวบ (พ.ศ. 2359) และแต่งเพลงแรกเมื่ออายุเพียงเจ็ดขวบ (พ.ศ. 2360) และเปิดการแสดงต่อสาธารณะชนครั้งแรกเมื่ออายุแปดขวบ (ค.ศ. 1818) ครูสอนดนตรีคนแรกของโชแปงได้แก่ โวซีเอค ซีนี(Wojciech Żywny) และหลังจากปี พ.ศ. 2369 (ค.ศ. 1826) เขาได้เข้ารับการศึกษาที่โรงเรียนดนตรีแห่งกรุงวอซอ ซึ่งเขาได้รับการถ่ายทอดวิชาดนตรีจากโจเซฟ เอลส์เนอร์ (Joseph Elsner) เป็นหลัก

ในปี พ.ศ. 2373 (ค.ศ. 1830) เขาได้จากโปแลนด์ประเทศ บ้านเกิดเพื่อมาประกอบอาชีพนักดนตรีที่ประเทศฝรั่งเศส ซึ่งเขาได้ใช้ช่วงชีวิตที่เหลือพำนักอยู่ที่กรุงปารีส หรือไม่ก็ในบริเวณใกล้เคียง เขาตกหลุมรักสาวนางหนึ่งอย่างหัวปักหัวปำ ความรักที่เขามีต่อหล่อนได้เป็นแรงบันดาลใจในการประพันธ์เพลง 'บัลลาด หมายเลข 1 โอปุสที่ 23' ที่แสนไพเราะ รวมถึงมูฟเมนท์ที่สองของคอนแชร์โต้หมายเลขหนึ่ง ระหว่างปี พ.ศ. 2381 (ค.ศ. 1838) ถึง 2390 (ค.ศ. 1847) เขาได้กลายเป็นชู้รักของจอร์จเจอ ซ็องด์(George Sand) นักประพันธ์นวนิยายชาวฝรั่งเศสผู้อื้อฉาว แต่ในที่สุดก็ได้แยกทางกันด้วยความเต็มใจของทั้งสองฝ่ายเมื่ออาการป่วยของโช แปงทรุดหนัก ฉากหนึ่งของเรื่องราวความรักของคู่รักบันลือโลกที่ผู้คนจดจำได้ดีที่สุด เห็นจะได้แก่เหตุการณ์ในเกาะมายอร์ก้า ประเทศสเปน ในช่วงที่โชแปงใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่อย่างอนาถในบ้านชาวนาโดยปราศจากเครื่อง ทำความร้อน บทเพลงเขาได้ประพันธ์ระหว่างช่วงเวลาอันน่าสังเวชนี้ได้แก่พรีลูด โอปุสที่ 28 อันพรรณนาถึงความสิ้นหวังของทั้งคู่ ช่วงเวลาดังกล่าวได้มีผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อสุขภาพของโชแปง ที่ป่วยจากวัณโรคเรื้อรัง ทำให้เขาและจอร์จเจอ ซ็องด์ต้องตัดสินใจเดินทางกลับกรุงปารีสเพื่อรักษาชีวิตของโชแปงเอาไว้ เขารอดชีวิตมาได้ก็จริง แต่ก็ไม่หายขาดจากอาการป่วย จนกระทั่งจบชีวิตอย่างน่าสลดด้วยวัยเพียง 39 ปี




โชแปงสนิทกับฟรานซ์ ลิซ (Franz Liszt) วินเซนโซ เบลลินี (Vincenzo Bellini - ผู้ซึ่งศพถูกฝังอยู่ใกล้กับเขาที่สุสานแปร์ ลาแชสในกรุงปารีส) และยูจีน เดอลาครัวซ์ เขายังเป็นเพื่อนกับคีตกวีเฮกเตอร์ แบร์ลิออซ (Hector Berlioz) และโรเบิร์ต ชูมันน์ (Robert Schumann) และแม้ว่าโชแปงจะได้มอบบทเพลงบางบทเพื่ออุทิศให้เพื่อนนักประพันธ์ทั้งสองก็ ตาม แต่เขาก็ไม่ค่อยประทับใจกับบทเพลงที่ทั้งสองแต่ขึ้นสักเท่าไหร่นัก เขาได้ขอร้องให้ร้องเพลงสวดเรเคียมของโมซาร์ทในงานศพของเขา แต่เมื่อเขาเสียชีวิตลงในปี พ.ศ. 2392 (ค.ศ. 1849) พิธีศพที่จัดขึ้นที่โบสถ์ ลา มัดเดอเล็น(La Madeleine)ไม่ได้ราบเรียบเสียทีเดียว เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่ได้มีการขออนุญาตให้ใช้วงประสานเสียงสตรีในการร้อง เพลงสวด ข่าวอื้อฉาวดังกล่าวได้แพร่ออกไปส่งผลให้ต้องเลื่อนพิธีฝังศพออกไปอีกสอง สัปดาห์ แต่ในที่สุดโบสถ์ก็ยอมรับคำขอดังกล่าว ทำให้คำขอร้องครั้งสุดท้ายของโชแปงก็เป็นจริงขึ้นมา

(Franz Liszt เพื่อนสนิท ของโชแปง)

ผลงานทุกชิ้นของโชแปงเป็นผลงานชิ้นเอก รวมถึงเพลงบรรเลงสำหรับเปียโน ซึ่งส่วนใหญ่จะใช้สำหรับการเดี่ยวเปียโน งานประพันธ์ประเภทเรียบเรียงเสียงประสานมีเพียงคอนแชร์โต้สองบท โปโลเนส(polonaise)หนึ่งบท รอนโด้(rondo)หนึ่งบท และวาริอาซิยง(variation)อีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งทั้งหมดบรรเลงด้วยเปียโนและวงออเคสตร้า เพลงเชมเบอร์มิวสิคมีเพียงห้าชิ้น ซึ่งสี่ชิ้นแรกแต่งไว้ตั้งแต่วัยเด็ก ชิ้นสุดท้ายเป็นโซนาต้าสำหรับเชลโล่และเปียโน ซึ่งเป็นผลงานชิ้นสุดท้ายที่เขาได้นำออกแสดงต่อสาธารณชนร่วมกับออกุสต์ ฟร็องชอมม์ (Auguste Franchomme) เพื่อนของเขาผู้เป็นนักเชลโลเลื่องชื่อ มิตรภาพได้ถูกถ่ายถอดมาเป็นความละเมียดละไมของเชลโล เนื่องจากเชมเบอร์มิวสิคของโชแปงได้ใช้เชลโล่บรรเลงถึงสี่ในห้าชิ้นด้วยกัน

เรื่องลับ ๆ ของอเล็กซานเดอร์มหาราช

เรื่องราวของอเล็กซานเดอร์มหาราช จอมจักรพรรดิผู้เกรียงไกรแห่งอาณาจักรกรีก ผู้ซึ่งเกิดมาเพื่อเป็นมหาราชโดยแท้ พระองค์มีความห้าวหาญในพระทัย สมเป็นนักรบยิ่งนัก

พระองค์ข้ามนํ้าข้ามทะเลมายังอาณาจักรเปอร์เซียอันเกรียงไกร เดินทัพลุยไปถึงแอฟริกา, อียิปต์ ย้อนสู่ตะวันออกมาถึงอัฟกานิสถาน ลุ่มแม่นํ้าสินธุ และอินเดีย ถ้าบรรดาทหารไม่ลุกขึ้นมาต่อต้านพระองค์ ยืนกรานไม่ยอมยาตราทัพต่อไป แม้อีกเพียงก้าวเดียวละก้อ ป่านนี้คนจีนอาจมีจมูกโด่ง นัยน์ตาสองชั้น คมเข้ม ละม้ายคล้ายเทพบุตรกรีกแล้วก็ได้

วันนี้จะขอเล่าเกี่ยวกับชีวิตส่วนพระองค์ มากกว่าเรื่องราวรบพุ่งและชัยชนะอันมโหฬาร ที่ใครๆ ก็รู้กันดีอยู่แล้ว

เรื่องราวของอเล็กซานเดอร์นั้นมีบันทึกไว้มากมาย แต่เรื่องราวชีวิตส่วนพระองค์นั่นสิ ไม่ค่อยจะมีบันทึกไว้นัก นอกจากจะเป็นเรื่องเล่าขานแบบตำนานที่บันทึกโดยอาร์เรียน ชาวกรีก จากเอเชียไมเนอร์ และในเรื่องเล่าขานที่ว่านี้ ได้มีความลับขององค์มหาราชซ่อนอยู่...นั่นคือ... มหาราชหนุ่มองค์นี้ ทรงมีอะไรพิเศษกว่ามนุษย์ธรรมดาอยู่บนพระเศียร...

ว่ากันว่า อเล็กซานเดอร์น่ะมีเขางอกอยู่ที่พระเศียรเหนือขมับข้างละเขา รวมเป็น 2 เขาด้วยกัน!!

เหลือเชื่อ...!! แต่คนในสมัยอเล็กซานเดอร์ดูจะเชื่อตามคำของนักบวชแห่งอามอนไปหมด ว่า อเล็กซานเดอร์นั้นเป็นโอรสแห่งมหาเทพอามอน ฉะนั้น จึงมีเขาอยู่บนเศียรแน่ และเป็นเขาแกะด้วย ไม่ใช่ แบบเขาวัวเขาควาย...

ที่เป็นยังงี้ก็เพราะว่า จอมเทพอามอน ของไอยคุปต์นั้น บางครั้งปรากฏองค์ ในลักษณะเทพที่มีเศียรเป็นแกะ

ความเชื่อที่ว่า อเล็กซานเดอร์มีเขานี้มี หลักฐานยืนยันแน่นอน เพราะว่าเหรียญกษาปณ์ ของกรีกที่ผลิตขึ้นหลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์ ไปแล้วไม่นาน ได้ทำเป็นรูปพักตร์ด้านข้างอันสง่างาม ทว่ามีเขาแกะโค้งอยู่ข้างเศียรตรงเหนือพระกรรณขึ้นไปหน่อย เขาของอเล็กซานเดอร์ ไม่ได้ชี้โด่เด่อยู่ข้างบน หากมันเป็นวงไปทางพระกรรณของพระองค์ คล้ายเขาของจอมเทพอามอนในยามเป็นแกะนั่นแหละ


ตามเรื่องเล่าข่าวลือว่า อเล็กซานเดอร์ ทรงอายเขานี้มาก จึงเอาเกศาสีทองยาวหยิกมาปิดไว้เสียมิดชิด ซึ่งก็ปิดมิดจริงๆ เพราะคนอื่นมองไม่เห็นและไม่รู้เรื่องเลย ยกเว้นคนเดียวเท่านั้น

คนคนนั้นไม่ได้สลักสำคัญอะไร แต่เป็นคนเดียวที่กำความลับเรื่องอับอายของ มหาราช เข้าไว้เต็มอก...เขาคือ ช่างตัดผมประจำพระองค์ ช่างคนนี้ถูกบังคับ ให้สัญญาเป็นมั่นเหมาะว่า ต้องปกปิดเรื่องเขาบนเศียรของอเล็กซานเดอร์ให้มิดชิดที่สุด ขืนปากพล่อยปูดเรื่องให้คนอื่นรู้แม้แต่คนเดียวละก็...ฮึ่ม!...

นายกัลบกกลัวตัวสั่นงันงก ก็เก็บความลับของมหาราชไว้เสมอด้วยชีวิตของตน ไม่ยอมแพร่งพรายให้ใครรู้เรื่องแม้คนเดียว แต่อย่างว่า ความลับไม่มีในโลก...นายกัลบก ของอเล็กซานเดอร์ ทนอึดอัดขัดข้องกับความลับที่คับอกไม่ไหว มันจะจุกอกตายหรือไง ก็ไม่ทราบ ที่ไม่ได้ไขความลับ เมื่อเห็นว่าแย่แน่แล้ว ขืนทนคับข้องใจยังงี้ต่อไปอาจเผลอตัว ปูดความลับกับใครซักคนก็มีหวังหัวขาดแน่

เขาเฝ้านั่งคิดนอนคิดอยู่นาน ในที่สุดก็คิดวิธีออก เลยรีบออกจากที่อยู่จรลีไปยังชายป่า ห่างไกลที่สุดเท่าที่จะไปได้ เมื่อถึงสถานที่อันปลอดและเห็น ทำเลที่เหมาะเหม็ง คือ หนองนํ้าที่มีต้นอ้อกอกกขึ้นสะพรั่ง นายกัลบกไม่รอช้า รีบทรุดนั่งริมหนองนํ้าและสำรวจดูว่าไม่มีคนอยู่ในสายตา ก็ก้มลงกระซิบกับต้นอ้อว่า


“อเล็กซานเดอร์มหาราชมีเขาสองข้างอยู่บนเศียรว่ะ!”

พอเผยความลับออกไปเสียได้ นายกัลบกก็รู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก จึงกลับไปที่พักด้วยความปลอดโปร่งโล่งใจกว่าเดิม

ทว่า ยอดชายนายช่างตัดผมหารู้ไม่ว่า ต้นอ้อริมฝั่งหนองนํ้านั้นมันทรยศ เข้าเต็มเปาแล้วหละ

ทุกครั้งที่ลมรำเพยพัดมา ต้นอ้อก็พากันเอนยอดลู่ตามลม เข้าหาเพื่อนพ้องที่อยู่ข้างเคียง แล้วส่งเสียงกระซิบบอกความลับให้กันฟัง..

“อเล็กซานเดอร์มหาราชมีเขาสองเขาบนเศียร...ๆๆๆ”



นานๆ ไปเสียงกระซิบก็แพร่หลายจนล่วงรู้ เข้าสู่วงกว้างเข้าทุกที ครั้นอเล็กซานเดอร์ สิ้นพระชนม์ จึงมีผู้ทำเหรียญกษาปณ์ รูปพระองค์พร้อมด้วยเขาตามนิทานนี้แล